Vier keer per jaar mag ik op pad voor de BaMi. Stiekem ben ik dan altijd een beetje zenuwachtig. Maar vooral nieuwsgierig. Benieuwd naar wat mijn dorpsgenoten (en soms ex-dorpsgenoten) te zeggen hebben. Want ik denk dat iedereen een verhaal te vertellen heeft dat de moeite waard is. En ik luister er graag naar. Altijd wordt er meer verteld dan ik in het artikel kwijt kan.

Voor mij als schrijver zijn het de leukste opdrachten om te doen. Iedere keer heb ik meer gehoord heb dan er uiteindelijk te lezen is. Juist dat maakt het schrijven voor de BaMi zo leuk. Bijna nog leuker dan hem lezen.